Ανακοινώσεις Δημάρχου Λαυρεωτικής, ΚΚΕ Λαυρεωτικής και Ένωσης Εικαστικών Καλλιτεχνών Λαυρεωτικής ΙΡΙΣ για την Μαρία Αποστόλου

08/10/2024

Δημήτρης Λουκάς: “Είναι πάντα δύσκολο να αποχαιρετούμε κάποιον που έχει προσφέρει τόσα πολλά στην τοπική κοινότητα. Με βαθιά θλίψη αποχαιρετούμε σήμερα στις 12μμ στον Ι.Ν. Ευαγγελίστριας Λαυρίου την Μαρία Αποστόλου, την -επί χρόνια- Πρόεδρο της Ένωσης Εικαστικών Καλλιτεχνών Λαυρεωτικής ΙΡΙΣ με σημαντική συμβολή και παρουσία στα πολιτιστικά και κοινωνικά δρώμενα της Λαυρεωτικής.

Μια εξαίρετη καλλιτέχνιδα, ένας εξαίρετος άνθρωπος. Η κληρονομιά της και η επιρροή της θα συνεχίσουν να αποτελούν πηγή έμπνευσης για πολλούς.

Τα συλλυπητήριά μου σε όλους όσους την γνώρισαν και την αγάπησαν.”

ΚΚΕ Λαυρεωτικής: Ανακοίνωση για την Μαρία Αποστόλου

Με θλίψη αποχαιρετούμε την Μαρία Αποστόλου, έναν άνθρωπο που απέδειξε σε όλη της τη ζωή ότι δεν υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες αν έχεις βαθιά αγάπη και πίστη σε αυτό που υπηρετείς.

Η Μαρία Αποστόλου ήταν κόρη μεταλλωρύχου της Γαλλικής Εταιρείας και συγγενής του Θανάση Αποστόλου, αντιστασιακού, στελέχους του ΚΚΕ και συνδικαλιστή που εκτελέστηκε το 1943 στο Κούρνοβο από τους Ιταλούς.

Από το 1980 περίπου και για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με τον αείμνηστο σύντροφο Σταύρο Αλαφιώτη στα πολιτιστικά δρώμενα του Λαυρίου πάντα με την κριτική της ματιά και το μεράκι της. Μαζί με άλλους δημιουργούς διοργάνωσαν στο χώρο της ΑΚΕΛ τις πρώτες εκθέσεις ζωγραφικής, σημείο συνάντησης πολλών ερασιτεχνών καλλιτεχνών.

Ήταν από τους πρωτεργάτες της ερασιτεχνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας στην πόλη του Λαυρίου που σήμερα έχει εξελιχθεί και αγκαλιάσει πολλούς περισσότερους δημιουργούς και τομείς πέρα της ζωγραφικής. Στήριξε με όλη της τη δύναμη την καλλιτεχνική δημιουργία στην Λαυρεωτική μέσα από ομάδες και εργαστήρια πάντα με την δύναμη της ψυχής της που κατάφερνε να αποτυπώσει στα έργα της. Διετέλεσε επί σειρά ετών πρόεδρος της Ένωσης Εικαστικών Καλλιτεχνών Λαυρεωτικής μέχρι και σήμερα.

Έργα της κατά καιρούς δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και ημερολόγια ελληνικών αλλά και διεθνών συλλόγων ατόμων με ειδικές ανάγκες (ΑμΕΑ), αποδεικνύοντας στην πράξη ότι οι ανάγκες δημιουργούν ικανότητες, δίνοντας κουράγιο και διάθεση δημιουργίας σε όλους τους ανθρώπους που έρχονταν σε επαφή με το έργο της και την ίδια.

Σε όλους εμάς, που βλέπουμε τις δυσκολίες της καθημερινότητας να μας βάζουν εμπόδια και αδιέξοδα, η Μαρία ήταν ένας φάρος ελπίδας και αγώνα κόντρα σε όσα αντιμετώπιζε καθημερινά και τον τρόπο που το έκανε. Με τις ζωγραφιές της και το πηγαίο ταλέντο της, την επιμονή της να υπηρετήσει την αγάπη της και την «αποστολή» της, το κριτικό της πνεύμα κατάφερνε να «ομορφαίνει» καθημερινά λίγο παραπάνω τον κόσμο μας.

Εκφράζουμε τα ειλικρινά μας συλλυπητήρια στους οικείους της και σε όλους τους ανθρώπους που την συντρόφευαν στην ζωή της.

Για την Πρόεδρο μας, που αποχαιρετήσαμε σήμερα….

Τα λόγια είναι φτωχά για να εκφράσουν τον πόνο, τη βαθιά θλίψη και την οδύνη που νιώθουμε για την απώλεια αυτής της υπέροχης γυναίκας – πρότυπο. Της Μαρίας Απόστολου. Της Μαρίας μας! Σήμερα η Ένωση Εικαστικών Καλλιτεχνών Λαυρεωτικής ΙΡΙΣ δεν αποχαιρετά απλά την πρόεδρο του. Δεν αποχαιρετά απλά μια ταλαντούχα ζωγράφο. Σήμερα ο σύλλογος αποχαιρετά την ψυχή του! Αποχαιρετά τη μητέρα του! Η Μαρία μας, αν κι από παιδί, όπως όλοι γνωρίζουμε, αντιμετώπιζε σοβαρά κινητικά προβλήματα, ούτε για μια στιγμή δεν έπεσε στην παγίδα της αυτολυπησης ή της μιζέριας. Είχε αστείρευτο πάθος για τη ζωή , την δημιουργία και την ευγενέστερη των τεχνών, τη ζωγραφική. Αυτή η λαχτάρα της την οδήγησε στο να ζωγραφίζει μ’ ένα πινέλο στο στόμα, μα με πολλή ψυχή! Κι οι πίνακες της γεμάτοι χρώμα, γεμάτοι φως, γεμάτοι από τον τόπο που τόσο πολύ αγάπησε, το Λαύριο της καρδιάς μας! Έτσι πριν δέκα χρόνια περίπου, άρχισε να συλλέγει κι άλλους φίλους της ζωγραφικής, και δημιούργησε τον σύλλογό μας, την Ένωση Εικαστικών Καλλιτεχνών Λαυρεωτικής ΙΡΙΣ. Βρήκε καταξιωμένους ζωγράφους, καθηγητές εικαστικών και με τη βοήθεια τους, μας έμαθε να ζωγραφίζουμε καλύτερα τα συναισθήματα μας. Η Μαρία μας, παρόλο που ήταν εγκλωβισμένη σ’ ένα εύθραυστο κορμάκι σαν μιας μικρής πεταλούδας, είχε μέσα της μια καρδιά γεμάτη δύναμη και τόλμη. Ήξερε να απολαμβάνει την κάθε στιγμή. Και δεν περιοριζόταν μόνο στη ζωγραφική. Ήταν η πρώτη που κανόνιζε εκδρομές, βόλτες, ξεναγήσεις, συνεστιάσεις και γλέντια με το σύλλογο. Κι ήταν η πρώτη που σηκωνόταν με το αμαξίδιο ν’ ανοίξει το χορό και να μας ξεσηκώσει, διδάσκοντας μας έτσι, ότι η ζωή είναι ένα δώρο, είναι στιγμές που πρέπει να χαιρόμαστε σε όποια κατάσταση κι αν βρισκόμαστε. Το παράδειγμα της μας έδινε κουράγιο και έμπνευση χωρίς να χρειαστεί να πει λέξη. Με τη στάση της ζωής της, μας δίδαξε τι θα πει φως, αξιοπρέπεια, ζωντάνια, θέληση και δύναμη. Μας άφησε μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη αισιοδοξίας. Μας έμαθε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο αλλά ούτε κι ακατορθωτο. Πως πρέπει να κυνηγάμε τα όνειρα μας, ανεξάρτητα απ’ τις συνθήκες, τους περιορισμούς, τα εμπόδια και τις περιστάσεις που μπορεί να αντιμετωπίζουμε.

Μαρία μας, σ’ ευχαριστούμε για την αγάπη σου, για τις υπέροχες στιγμές που μας χάρισες. Σ’ ευχαριστούμε γιατί μας δίδαξε τι θα πει τόλμη, ομορφιά, όνειρο, ελπίδα, μεγαλείο. Η αγάπη, η φλόγα και το φως που μεταλαμπάδευσες με τη δάδα της ψυχής σου θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας κι όσο θα ζούμε θα σε θυμόμαστε με θαυμασμό, δέος, και πολλή πολλή αγάπη. Καλό ταξίδι αγαπημένη μας! Μια μέρα θα ξανανταμωσουμε μα τότε θα μπορείς να τρέξεις, να ζωγραφίσεις με τα χεράκια σου και να μας αγκαλιάσεις.

Σ’ αποχαιρετούμε με τους στίχους του ποιητή Λειβαδίτη. ” Κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο ξεχωριστοι που αξίζει να ζεις μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις κάποτε” . Εσύ ήσουν ένας τέτοιος άνθρωπος.

Τιμή μας που σε γνωρίσαμε!

Τα μέλη της Ένωσης Εικαστικών Καλλιτεχνών Λαυρεωτικής ΙΡΙΣ.

Κείμενο από το μέλος μας Κατερίνα Μωυσή.